Opieka naprzemienna, znana również jako współrodzicielstwo, to koncepcja związana z opieką nad dziećmi w przypadku rodziców żyjących osobno po rozwodzie, separacji lub w innych sytuacjach, gdzie para rodziców nie mieszka razem. W ramach opieki naprzemiennej obaj rodzice mają równe prawa i obowiązki w zakresie opieki nad dziećmi, niezależnie od tego, gdzie mieszkają.
W kontekście polskiego prawa, opieka naprzemienna została wprowadzona w 2015 roku poprzez zmiany w Kodeksie Rodzinnym i Opiekuńczym. Wcześniej, dominującym modelem był „wyłączny” opiekun, który miał prawo do stałego lub głównego kontaktu z dzieckiem, podczas gdy drugi rodzic miał ograniczone prawa w zakresie opieki.
Opieka naprzemienna zakłada, że dzieci będą przebywać na zmianę u jednego i drugiego rodzica według ustalonego harmonogramu, który może być dostosowany do potrzeb dziecka i możliwości rodziców. Kluczowym celem tego rozwiązania jest zapewnienie równego zaangażowania obu rodziców w życie dziecka oraz utrzymanie bliskiego kontaktu z obojgiem rodziców po rozstaniu.
Zmiana w prawie wprowadzająca opiekę naprzemienną miała na celu promowanie dobra dziecka oraz uwzględnienie jego potrzeb emocjonalnych i psychologicznych. Dzięki temu zmniejsza się ryzyko konfliktów między rodzicami, a dziecko ma możliwość rozwijania zdrowych relacji z oboma rodzicami.
Warto zaznaczyć, że choć opieka naprzemienna jest teraz dostępna w polskim prawie, to w niektórych przypadkach może być trudna do wdrożenia, szczególnie gdy istnieją wyjątkowe okoliczności lub obawy dotyczące dobra dziecka. W takich przypadkach sąd może zdecydować o innym podziale opieki lub o wyłącznej opiece jednego z rodziców.
